Zespół Cotarda - rzadko występujące zaburzenie towarzyszące czasem ciężkiej depresji, objawiające się występowaniem urojeń nihilistycznych o rozbudowanej, absurdalnej treści (zanik narządów, rozpad organizmu, przekonanie o własnej śmierci). Obserwuje się także pobudzenie psychoruchowe, silny lęk oraz obniżenie czucia bólu i skłonności samobójcze (suicydialne). Należy do obrazu chorobowego wystepującego najczęściej w depresji inwolucyjnej.

Charakteryzuje się występowaniem urojeń, nieraz bardzo szczegółowych, w których człowiek widzi siebie jako zmarłego, któremu rozkładają się narządy wewnętrzne. Czasem pacjent opisuje ruszające się pod skórą robaki i odór gnijącego ciała. Przekonany o własnej śmierci, odczuwa silny lęk, czasem także silne pobudzenie psychoruchowe, co może przypominać charakterystyczne ruchy zobmie. Ludzie dotknięci zespołem Cotarda mają osłabione czucie bólu, więc często nie zauważają skaleczeń bądź innych poważnych urazów.

Nazwa schorzenia wywodzi się od nazwiska Julesa Cotarda, francuskiego neurologa, który jako pierwszy opisał to schorzenie jako le delire de negation.

W publikacji tej Cotard opisał przypadek panny X, która początkowo zaprzeczyła istnieniu boga i szatana, oraz niektórych części swego ciała, i kazała nazywać się Mademoiselle X. Później utrzymywała, że jest martwa i skazana na wieczne potępienie i nie może już umrzeć naturalną śmiercią.

Wśród ludzi dotkniętych tą przypadłością zdarzają się też osoby, które przekonane są o swojej nieśmiertelności. W poważniejszych przypadkach pojawia się apatia i brak reakcji na bodźce zewnętrzne jak smak, dźwięk czy zapach.

ruchu zoombie, apatia, urojenia, halucynacje, zaburzenia odczuwania bólu